İçimdeki cici hala ve teyze

Anne olamadım ben, yani olmaya fırsatım olmadı. Doğurmak bahşedildi mi bana bunu bile bilmiyorum. Zaten kendimi hiç böyle bir karenin içerisinde görme şansım da olmadı. İçimi sızlatmaz mı bazen? Belki herkes kadar, belki biraz fazlası hepsi o kadar. O nedenle anneler kadar kocaman, içi dolu, anlamlı cümleler kuramam belki. Belki annemin bizi “boğarcasına” sevdiği zamanlarda sıkılıp geri durmam da bu yüzdendir. İnsan bilmediği şeyi yaşayamıyor, belki de bundandır sadece... Yaradanin biz insanlara bahşettiği bir yeti sevmek.  Öyle anne sevgisi, evlat sevgisi, sevgili sevgisi gibi sahiplenici sevgilerim yok benim. Sevmek için başına “sırf öylesine konsun” diye toplumun dayattığı sıfatlara da ihtiyacım yok. Gözü değer gözüme severim, eli dokunur yüreğime severim. Karşımdaki anlamaz bile bazen neden, ne kadar sevdiğimi.  Yakın bir zamanda teyze olacağımı öğrendim. Ne hissettiğimi tam anlayamadan kocaman bir sevginin içerisine yerleşmiş buldum kendimi. İnsan görmediği, dokunmadığı ve bilmediği bir şeyi de sevebilirmiş meğerse! Hem de daha gelmeden, yeri kalbinde baş köşeye kurulmuş şekilde. Kıymetlimin kıymetlisi; hoş geldin yüreğime ve iyi ki kuruldun baş köşeme! Ne iyi ettin.  Daha güzel sevmeyi öğret bize! Kokunla dağılsın tüm kötülükler... Gözümle gördüğüme değil kalbimle gördüme eş, birbirine görünmez iplerle bağlı belki de lafı sözü edilmemiş şeylerdir bizi hayatta tutan şeyler, ne dersiniz? Son olarak;  “kitap okurken ‘eciş bücüş’ uyuyakalacağına, yeğenin için uyuyakalırsın fena mı?” diyen çıkarcı bir kız kardeş var ki; o zaten benim bu hayattaki en kıymetlim . Nefes alırken hazır; kıymet bilelim şükürle çoğalalım. Kırıp dökmek yerine sarıp sarmalayalım. İnsanları birbirine bağlayan hiçbir şey yokmuş gibi yaşamak yerine, sevgiyle bağlanalım birbirimize. Belki de tek ihtiyacımız olan şey bu'dur.

bebek resmi