Başarısızlık

         Kişisel gelişim eğitimlerinin işe yaradığı adamlardan olmak isterdim.

         Birisi bana gerçekten istersem ve her sabah kalktığımda istediğim şeyi başarmak için çalışmaya başlarsam istediğim şeyi başarabileceğimi söylesin ve ben de buna inanayım. O kadar iyi niyetli olayım ki kendimin farkında olmadığıma ikna olup aslında kendim olmayan bir benin varlığına ve üstelik aslında onun ben olduğuma inanıp bir şeyler başarmak için harekete geçeyim.  

        Kendini tanımak için coğrafya dersine ayırdığı kadar vakit ayırmamış adamların naifliğinden istiyorum kendimde.  

       Kendini kendin kadar tanımazsan kendini her şey zannedebilirsin ve işte o özgürlüktür.

       Kendini tanımanın ne işe yaradığını ancak fuzuli emek harcayıp istediğin şey elde edemediğinde aslında zaten o istediğin şeyi asla elde edemeyeceğini anladığında harcadığın emeğe yanarken anlıyorsun.  

       Kendini tanımanın aslında pek bir işe yaramaması da bu yüzden zaten.

       Kendini tanıdığını zannedip kendini tanımadığını ancak ilk zannettiğin kendinin başarabileceğini düşündüğün hayali başaramadığında fark eden kızın dramı. 

      İnsanın kendini tanıyıp tanımadığını anlaması için tanıdığı kendinin istediği bir şeyi, ki herkesin istediği en az bir şey vardır, başarmaya çalışması gerekiyor. Ve başaramadığında ya gerçekten istemediğini fark ediyor ya da kapasitesinin bunu başarmaya asla yetmeyeceğini. Neticede aslında kendini kendisi kadar tanımadığını anlıyor. Yani kendini tanımanın tek yöntemi başarısızlık.   

      Gerçekleştirilen hayaller kapasitenizin altında mıdır sorusu sebebiyle başarı kendinizi tanımanıza yardım etmez.  "Hey dostum sen öldüğünde seninle birlikte hangi hayaller ölecek?" insanı mısınız yoksa "ben ölsem ancak kahvede çaylar soğur" insanı mı? Her ikisi de fazla kendini beğenmiş sayılır sanki. 

      Ölünce kahvedeki çaylar neden soğusun ya da senin kurduğun hayalin dünyada sadece senin tarafından kurulduğunu düşünmenin sebebi ne? 

      Ölünce neye inanıyorsan inan aslında bu dünyadan gitmiş oluyorsun. İster bir firavun faresi olarak geri geleceğine inan ister bu dünyada attığın her adımın hesabını yaratıcıya vereceğine inan fark etmez. Artık bu dünyada olmayacaksın. Çok önemli bir adam da olsan önemsiz biri de sen yoksun artık. Kaldığın sürenin senin hakkettiğin gibi olması bu yüzden önemli. Kendini tanıman bu yüzden kıymetli. Ve elbette başarısızlık bu yüzden hayati. Başarısızlık seni sana anlatan hayatındaki en önemli olay.

     Sana seninle ilgili cevaplar veren gizemli bir ayna.  

     Hayatının direksiyonunu sola kırdığında hayatının sola mı sağa mı gideceğini anlamanı sağlayan bir kaza. 

     Başarısız olun. 

     Başarılı olanlar özellikle hiç başarısız olmadan başarılı olanlar aslında büyük başarısızlardır ve bunu anlayamayacak kadar salaklardır.  

İçimdeki cici hala ve teyze

Anne olamadım ben, yani olmaya fırsatım olmadı. Doğurmak bahşedildi mi bana bunu bile bilmiyorum. Zaten kendimi hiç böyle bir karenin içerisinde görme şansım da olmadı. İçimi sızlatmaz mı bazen? Belki herkes kadar, belki biraz fazlası hepsi o kadar. O nedenle anneler kadar kocaman, içi dolu, anlamlı cümleler kuramam belki. Belki annemin bizi “boğarcasına” sevdiği zamanlarda sıkılıp geri durmam da bu yüzdendir. İnsan bilmediği şeyi yaşayamıyor, belki de bundandır sadece... Yaradanin biz insanlara bahşettiği bir yeti sevmek.  Öyle anne sevgisi, evlat sevgisi, sevgili sevgisi gibi sahiplenici sevgilerim yok benim. Sevmek için başına “sırf öylesine konsun” diye toplumun dayattığı sıfatlara da ihtiyacım yok. Gözü değer gözüme severim, eli dokunur yüreğime severim. Karşımdaki anlamaz bile bazen neden, ne kadar sevdiğimi.  Yakın bir zamanda teyze olacağımı öğrendim. Ne hissettiğimi tam anlayamadan kocaman bir sevginin içerisine yerleşmiş buldum kendimi. İnsan görmediği, dokunmadığı ve bilmediği bir şeyi de sevebilirmiş meğerse! Hem de daha gelmeden, yeri kalbinde baş köşeye kurulmuş şekilde. Kıymetlimin kıymetlisi; hoş geldin yüreğime ve iyi ki kuruldun baş köşeme! Ne iyi ettin.  Daha güzel sevmeyi öğret bize! Kokunla dağılsın tüm kötülükler... Gözümle gördüğüme değil kalbimle gördüme eş, birbirine görünmez iplerle bağlı belki de lafı sözü edilmemiş şeylerdir bizi hayatta tutan şeyler, ne dersiniz? Son olarak;  “kitap okurken ‘eciş bücüş’ uyuyakalacağına, yeğenin için uyuyakalırsın fena mı?” diyen çıkarcı bir kız kardeş var ki; o zaten benim bu hayattaki en kıymetlim . Nefes alırken hazır; kıymet bilelim şükürle çoğalalım. Kırıp dökmek yerine sarıp sarmalayalım. İnsanları birbirine bağlayan hiçbir şey yokmuş gibi yaşamak yerine, sevgiyle bağlanalım birbirimize. Belki de tek ihtiyacımız olan şey bu'dur.

bebek resmi